In die tijd sprak de Heer tot Mozes: “Ga naar beneden, want het volk dat gij uit Egypte hebt geleid is tot zonde vervallen. Ze zijn nu al afgeweken van de weg, die Ik hun had voorgeschreven, ze hebben een stierenbeeld gemaakt, ze buigen zich daarvoor neer, ze dragen er offers voor op en schreeuwen: Israël, dit is de god, die u uit Egypte heeft geleid.” Ook sprak de Heer tot Mozes: “Ik zie nu hoe halsstarrig dit volk is. Laat Mij begaan, dan kan Ik hen in mijn brandende toorn vernietigen. Maar van u zal Ik een groot volk maken.” Mozes trachtte de Heer, zijn God, gunstig te stemmen en vroeg: “Waarom Heer, uw toorn laten woeden tegen uw volk dat Gij met grote kracht en sterke hand uit Egypte hebt geleid? tegen het volk dat Gij met grote kracht en sterke hand uit Egypte hebt geleid? Waarom de Egyptenaren laten honen: Hij heeft ze laten gaan met de boze opzet ze in de bergen te laten omkomen en ze van de aarde weg te vagen? Laat toch uw toorn niet langer tegen hen woeden. Zie af van het onheil waarmee Gij uw volk bedreigt. Denk aan uw dienaren Abraham, Isaäk en Israël, aan wie Gij onder ede beloofd hebt. Ik zal uw nageslacht talrijk maken als de sterren aan de hemel, en heel het land waarover Ik heb gesproken, zal Ik uw nakomelingen voor altijd in bezit geven. Het zal voor eeuwig hun erfdeel zijn.” Toen zag de Heer af van het onheil waarmee Hij zijn volk had bedreigd.
Zij maakten een heilig kalf bij de Horeb, en wierpen zich neer voor een afgietsel van goud; Hun Glorie ruilden zij tegen een afgod, het beeld van een grasetend rund. Zij waren vergeten dat God hen gered had, Hij die in Egypte zijn macht had getoond; die wonderdaden verricht had in Cham en bij de Rietzee verbazende dingen. Hij dacht er al aan hen los te laten toen Mozes, zijn vriend, tussenbeide kwam. Die pleitte voor hen om hen niet te verdelgen en wendde Gods toorn van hen af.
In die tijd sprak Jezus tot de Joden: Als Ik over Mijzelf getuig, dan heeft mijn getuigenis geen waarde. Er is een ander de over mij getuigt, en Ik weet dat de getuigenis die Hij over Mij aflegt, geloofwaardig is. Gij hebt een gezantschap naar Johannes gestuurd en deze heeft getuigd voor de waarheid. Weliswaar behoef Ik de getuigenis van een mens niet, maar Ik zeg dit opdat gij gered zult worden. Hij was de lamp, ontstoken om te verlichten, en een korte tijd hebt gij u in zijn licht willen verheugen. De getuigenis echter die Ik bezit, is waardevoller dan die van Johannes, want het zijn juist de werken die de Vader Mij gegeven heeft om te volbrengen en die Ik ook volbreng, die van Mij getuigen, dat Ik door de Vader gezonden ben. Ook de Vader zelf die Mij zond, heeft getuigenis over Mij afgelegd. Zijn stem hebt gij nimmer gehoord noch zijn gestalte gezien, en zijn woord hebt gij niet blijvend in u, omdat gij Degene die Hij zond niet gelooft. Gij onderzoekt de Schriften in de mening daarin eeuwig leven te vinden, maar juist dezen getuigen over Mij. En toch wilt gij niet tot Mij komen om het leven te vinden. Ik zoek niet door de mensen geëerd te worden, maar Ik weet dat gij in uw hart geen liefde tot God hebt. Ik ben gekomen in de naam van mijn Vader en toch aanvaardt Gij Mij niet. Komt een ander in zijn eigen naam, dan zult gij hem wel aanvaarden. Maar hoe zoudt gij ook kunnen geloven als gij van elkaar eer tracht te verwerven, terwijl gij de eer die van de enige God komt, niet zoekt? Meent niet, dat Ik u bij de Vader zal aanklagen. Er is al iemand die u aanklaagt: Mozes, op wie gij uw hoop hebt gesteld. Want als ge Mozes zoudt geloven, zoudt ge ook Mij geloven, want juist over Mij heeft hij geschreven. Als ge niet gelooft wat hij schreef, hoe zoudt ge dan geloven wat Ik spreek?'
Geliefden, er zijn veel ware getuigenissen over Christus. Het getuigenis van de Vader, die uit de hemel komt, over zijn Zoon; het getuigenis van de Heilige Geest, die neerdaalt in de gedaante van een duif; het getuigenis van de aartsengel Gabriël, die Maria het goede nieuws verkondigt; het getuigenis van de Maagdelijke Moeder van God: het getuigenis van de gezegende plaats van de kribbe. (...) Johannes de Doper getuigt, de grootste der profeten, de inleider van het Nieuwe Verbond, degene die op een bepaalde manier in zijn persoon de twee verbonden verbindt, het Oude en het Nieuwe. Van de rivieren getuigt de Jordaan en van de zeeën de zee van Tiberias; blinden getuigen, lammen getuigen, doden worden opgewekt; demonen getuigen en zeggen: “Wij weten wie U bent: de Heilige van God” (Mc 1,24). De vijf broden getuigen dat ze vermenigvuldigd werden onder vijfduizend gasten. (...) De vijanden van die tijd getuigen, en onder hen de gezegende Paulus, vijand voor een moment, slaaf voor een lange tijd; de twaalf apostelen getuigen, die niet alleen met woorden, maar ieder door zijn marteling en dood de waarheid verkondigden. (...) Al deze, en nog veel meer, zijn getuigen. Komt Christus, gesteund door deze getuigenissen, nog steeds ongeloof tegen? Als iemand tot nu toe ongelovig is gebleven, laat hij dan nu geloven; en als iemand al gelovig was, laat hij dan zijn vooruitgang in het geloof vergroten door in onze Heer Jezus Christus te geloven, en laat hij weten wiens naam hij draagt. U wordt “christen” genoemd - eerbiedig uw naam; moge onze Heer Jezus Christus, Zoon van God, niet omwille van u gelasterd worden, maar moge veeleer uw mooie werken voor de mensen schijnen, zodat wanneer de mensen ze zien, zij in Christus Jezus, onze Heer, de Vader van de hemel, mogen verheerlijken, aan wie nu en tot in eeuwigheid eer toekomt. Amen.
Zo spreekt de Heer: “Op de tijd van mijn welbehagen verhoor Ik u, op de dag van het heil kom Ik u helpen. Ik zal u vormen en u maken tot de man van het verbond, om het land weer te herstellen, om het verkommerde erf opnieuw te verdelen, om tot de geboeiden te zeggen: ‘Komt naar buiten!’ en tot hen die in duisternis zitten: ‘Vertoont u!’ Langs de wegen zullen zij weiden, op de kale gronden zullen zij grazen. Zij lijden geen honger of dorst, geen gloeiende wind, geen brandende zon die hen deert, want Degene die zich ontfermt over hen, Hij geleidt hen, Hij brengt hen naar de waterbronnen. Van al mijn bergen maak Ik banen en mijn wegen worden geëffend. Er zijn er die komen van verre; anderen komen uit het noorden en van de zeekant, en weer anderen uit Sinim. Hemelen, juicht, en gij, aarde, verblijd u! Bergen, breekt uit in gejubel, want de Heer is zijn volk komen troosten, zich komen ontfermen over zijn arme getrouwen. Sion denkt: De Heer heeft mij verlaten, mijn God heeft mij vergeten. Kan een vrouw haar zuigeling vergeten? Heeft een moeder niet meer te doen met het kind van haar schoot? En al zou een moeder haar kind vergeten, neen, Ik vergeet u nooit!”